dinsdag 20 december 2011

999 Geen Dienst

 999 Geen Dienst, stond er op de bus die toch bij de bushalte stopte waar ik met mijn rugzakje stond. Welke bus bent u vroeg ik, stond er op maar ja toch maar even vragen dus. U heeft toch geen dienst? Ik 'ben' bus 6 en stap maar in zei de grijzende busmanoevreerder in lichte staat van opwinding. Zo gezegd zo gedaan. Chipkaart voor de automaat houdend... Loopt u maar verder, niets doet het, de computer is stuk en ik mag eigenlijk zo niet rijden maar ik kan mijn passagiers toch niet langs de kant laten staan!? Dank u wel meneer, en ging bij hem in de buurt zitten. Zo, verliepen de andere gesprekken tegen volgende passagiers die met vraagtekens op voorhoofden instapten. Ja, de computer is stuk, hij doet niks, antwoordde nog steeds de in opgewonden staat zijnde busbestuurder. Ik snap het, meneer. Computer en crashen, dat gaat hand in hand. En nee, de passagiers kunt u niet in de steek laten.  Maar nu ik hier toch zit ik moet naar Arnhem CS , is het sneller om bij het station Arnhem Zuid uit te stappen en dan een trein te nemen of bij u te blijven zitten. Bij mij rijdt u gratis, en ik ben met een kwartiertje de stad door. Dus u kunt rustig blijven zitten hoor, al zijn de trolleybussen wel iets sneller dan ik. Maar neem uw tijd Arnhem is een mooie stad.  Absoluut meneer, echter ik heb hondjes alleen thuis zitten dus hoe eerder ik weer thuis ben in Noord Holland des te geruster ik ben. Ik moet nog zo'n 2,5 uur met de trein snapt u.  Oh de gezellige service leverende man snapte dit helemaal en trapte het gaspedaal direct op de staart! Helaas kon ook het groene licht signaal door de computerstoring niet afgegeven worden zodat we toch iedere keer een minuut of wat voor de twee witte punten moesten wachten.... De dierenvriend op wielen maakte korte metten met het oponthoud: hij stopte niet meer bij de bushaltes om passagiers op te pikken en als iemand eruit wilde stopte hij bij de witte blokken waar niemand stond om in te stappen. Zo doende vlotte de rit behoorlijk. Gniffelend zat ik op de eerste stoel in de buurt van deze gezellige meneer. Yes, ze zijn er nog, dacht ik heerlijk zo'n hondenman! Hij draaide zich om naar de resterende meerijders, moeten jullie allemaal naar het station? Het bleef even stil, toen een deftige dame zei: ik zou graag bij V&D eruit. Prima, en het gaspedaal ging omlaag. Scheurend en siteseeënd door Arnhem stad, werd ik even later fluks gedropt bij een goede locatie om snel het perron te bereiken, succes met uw reis mevrouw! Dank u wel meneer, nog een prettige avond en bedankt! Wat een schatje. Zonder problemen bereikte ik het perron alwaar de IC Den Helder mij spoedig zou verenigen met mijn uit de kluiten gewassen vierpoters.  Het zijn de kleine dingen die het doen.

maandag 5 december 2011

Thunder


Today we went outside for our daily walk to the beach.
 It was 'raining icedrops' and very winterylike and windy. 

When the dark cloud disappeared there was a very loud  t h u n d e r  with lightening just above our heads!
I fel on the street because the forces where to heavy. And in a split second I thought I'd be hit, but this was not so. So I looked of my dogs where hit or allright and got up my feet again.
 I saw Bulut running up and down the pavement, still very anoyed by the sudden thunderstrike.
Bulut who very much fears this kind of weather (normally shaking and shivering in the house when thunder is there) was loose and it seemed that hewanted to run from the scenery: but as fearfull as he was HE DIDN'T RUN AWAY because his flock (I and three other dogs) were still there. He did not want to leave us there on our own! The house were Bulut lives is just 2 min. from where I fell on the street, but he didn't care for his own safeguard. He stayed with the flock he had to protect.

Bulut and I we have a very deep and special contact, and today I admired him again for who he is! A dog who is there for you and not concerned with his own wellbeing.

We got up and went on to the beach. The wether stayed oke, it was just this one sudden blow!  There wasn't much beach because the seatide was high and with the storm even higher.
But we were alone and could relaxe again from the unexpected start we had.
How I admire my Akbash Bulut.....

zondag 30 oktober 2011

Roemeense connectie


Tabor een hand vol hond!

Sinds Tabor bij ons is gekomen is de boel wat opgefleurd. De baas laat wat minder spullen slingeren, want Tabors gebit is erg gezond ;-)).
Alle puntjes terug op de i met 'does' en 'don'ts', onze Ta houdt van regels en ritme en routine!
En de poezen zijn een tijdje in het schuurtje gaan logeren, want zij hadden zo'n snelle Jelle nog niet meegemaakt....... (maar durven gelukkig de woonkamer inmiddels weer in).

Tabor is onze levendige vriend uit het verre Roemenië. Daar hebben de honden weinig kans op een redelijk bestaan. En Dogs Adoption Nederland probeert , waar mogelijk , hulp te bieden aan deze kansarmen.

Bij ons heeft Ta, een dikke vriend aan Antonio die hem ook regelmatig zijn schone gebit toonde bij aanvang hier. Dat mocht de pret niet drukken. Als de twee kwajongens weer eens over elkaar heen buitelden van ongenoegen dan trok de baas even de deur achter zich dicht en kwam bij stilte kijken of zij er beiden nog waren. In het Duits heet dat: was sich liebt das neckt sich, of zoiets .

Roemeen eerste klas heeft een turbulent aantal weken doorgemaakt. En is daarin 'klaargestoomd' tot bijna keurige huishond.
Dagelijkse strandwandelingen, lange tochten door Hollandse polders, struinen door de duinen en met de uitlaatservice de bossen in. Ondanks zijn wagenziekte toch uitjes om op vooruit te zien.

Tabor heeft een bijzondere uitstraling, mensen willen hem graag aaien en vinden hem een leuke kop hebben. Nou ik kan u verzekeren: zijn kop is net zo leuk als zijn karakter!

Ta verdient het om een definitief thuis te vinden. En ik ben er zeker van dat dit gaat lukken.


dinsdag 30 augustus 2011




Antonio in zijn nieuwe thuis:  




Antonio snuffelt graag






ANTONIO heeft EEN GOUDEN MAND

Update:31-12-2011
Antonio heeft de harten veroverd van zijn nieuwe eigenaren! Hoe kan het ook anders, zo'n bijzondere hond.
Wij wensen hem en zijn bazen veel geluk en voorspoed met elkaar in het Nieuwe Jaar.

   
Anton blijkt de ideale schoonzoon. Een echte beginnersberghond die veel warmte in zich draagt..... Zijn atopische eczeem is extreem verbetert in vergelijking met binnenkomst enkele maanden geleden. Echter dit verdient nog aandacht. Dus brokken blijven taboe, rauw vlees en barfen is actueel.
 Qua karakter is het een zeer zachtaardige Maremmajongen met een ruim hart voor andere dieren. Hij schrikt nog wel van langsracende fietsers en voorbijsnellende joggers en wil dan erachteraan. Maar als de baas hem op tijd aanlijnt (Toon komt erg graag voor een aai en vriendelijk woord) dan is er niets aan de hand. 
Zijn krampachtig blaffen naar alles wat voorbij komt in de straat, heeft plaatsgemaakt voor ontspanning en rustig observeren. Onze Tonio houdt van vrouwen, zoals een echte Italiaan betaamt. 

Deze witte gentleman van 3,5jr is toe aan zijn definitieve plek. Anton kan bij poezen, schapen, paarden , andere honden. Hij houdt van lekker eten en is dikke vrienden met Bulut. Bovendien heeft hij veel liefde te geven. En is makkelijk in de omgang.

Update oktober 2012
Antonio is definitief gelukkig bij zijn adoptanten. Zijn allergie is onder controle. Hij heeft geen wonden meer en een volwassen mooie vacht. Mentaal is het een evenwichtige hond die het leven in Nederland goed aankan. Hij geniet van het buiten zijn en de aandacht van zijn gezin.
Zo kan het dus ook gaan: zonder perspectief in een hok opgesloten zitten, om dan de juiste mensen te treffen en met het vooruitzicht ooit in de bergen vakantie te gaan houden.......

maandag 18 juli 2011

Maremmano Antonio

In juni is mijn nieuwe pleeghond Antonio gearriveerd.
Meegenomen door zeer welwillende vrijwilligers en nu voor het eerst van zijn leven als huishond in Nederland.
Antonio ontpopt zich als de ideale huisgenoot: een vriendelijke bescheiden hond die zich makkelijk voegt in het leven met bijzondere nieuwigheden. De poezen waren al snel geaccepteerd. Zo ook de andere honden in het gezin. En nu moet ie dagelijks mee 'op wandeling' iets wat hem nog de minste moeite kost.... hij loopt goed aan de lijn, af en toe nog whiskeykoers en kan op het strand als er niet teveel mensen zijn , loslopen.
Nu het hoogseizoen der toeristen is wordt Antonio wel met veel 'engs' geconfronteerd. Vliegers, gillende rennende kinderen, groepen langsrazende wielrenners, kitesurfers en fanatieke strandvoetballende puberalen. Dus op die momenten is Antonio ietwat overdonderd en zoekt steun bij ons. Daarom hebben wij besloten voorlopig de excessen van groepen vakantie  houdende mensen te vermijden en lopen wij 's ochtends als de roes nog uitgeslapen wordt.
Zijn huid geeft hem veel jeuk , de dierenarts dacht dat dit wel beter zou worden in zijn nieuwe omgeving zonder stress. Met anti jeuk shampoo, herstellende zalfjes en pillen proberen we er iets aan te doen.
Om zichzelf niet teveel schade toe te kunnen brengen draagt hij oude t-shirts en een 'lampekap'.
Ondanks die beperkingen, waar hij alleen maar rustiger van wordt, oogt hij al een stuk gelukkiger dan bij aankomst.
In huis moest onze witte prins erg wennen aan de vrachtwagens die hier vlakbij het raam langskomen. Het fenomeen huiskamer was geheel onbekend en het heeft dan ook een week geduurd voordat hij daar in durfde te liggen.
Zo heeft hij al vele aanpassingen onzichtbaar en schijnbaar moeiteloos gemaakt en ontpopt hij zich als charmeur eersteklas. Ook tegen onbekende honden buiten is hij voorkomend en tolerant. Met zijn buddy Bulut kan hij het uitermate goed vinden! Acht poten op een buik, terwijl ik het liefst voor Vellah mijn oudere podencokruising een reu in de opvang heb.
Onze Toon houdt ook van lekker eten. Zo erg zelfs dat het opruimen van het aanrecht in de keuken weer wat actueler is geworden ;-)).  Zijn rauwe vlees wordt door de tuin  verspreid, dit helpt tegen het schrokken  en daardoor is hij gaan beseffen dat hij een neus heeft. Nu is buiten wandelen een bijzonder geurenpalet gaan worden.

Ook qua muziek is hij speciaal. Een prachtige sonore basso klinkt bij het aanslaan van vermoed gevaar.... de ramen trillen mee en het houten meubilair dient als klankkast. Menig zangkoor is jaloers op zo'n stem. En hoewel nietsvermoedende voorbijgangers hun pas dan ongewild versnellen, de genode gasten die het huis betreden worden verwelkomd door deze witte teddy.
Antonio is en blijft een rasechte Italiaan: veel kabaal  naar buiten maar ooooooooh zo'n klein hartje van binnen!
Zijn favoriet onder de mensen? Di Mama.

wordt vervolgd.....

woensdag 30 maart 2011

Bulut samen met zijn Vellah


Podigespinste

Vor 8 Jahren fing alles beim Verein PAWS an, als ich auf der Suche nach einem anderen Hund war, den ich zusätzlich zu meinem Whippet aufnehmen konnte. Übers Internet wollte ich verantwortungsbewusst einen Hund aus dem Tierschutz aussuchen, und da war Bellabelle, ein 5-monatiger Welpe, Galgo-Podencomischling. Nun, ich wusste, was ein Galgo war, und der Rest war mir wurscht.
Mittwoch angerufen, Hund schnell noch mit in den PAWS-Transport aus Spanien, und Samstag konnte ich Bellabelle in Eindhoven abholen. In meiner Umgebung haben so einige Hundekenner und –trainer nach einem Burnout das Handtuch geworfen, weil sie versuchten, mich und meinen Hund, einen Podencomischling, zu unterrichten. Über allerlei Umwege erfuhr ich dann, dass mein Problem einen Namen hatte: ja, genau, ein deutlicher Fall von Podenco! Endlich Anerkennung, und das ist schon die halbe Miete.
Jahre, in denen ich stundenlang im Auto auf Parkplätzen gewartet habe, bis mein Hund zurück kam, ohne Hund nach Hause und dann abends noch mal zurück zu der Stelle, wo ich ihn zuletzt gesehen hatte, letztendlich ungezügelter Freilauf - sie weiß, wo sie wohnt und wird schon zurückkommen, wenn sie Lust dazu hat -… all die Stadien, die man als Podencobesitzer durchläuft, habe auch ich durchlaufen.
Als erfahrener Podencobegleiter, ohne jemals noch das Bedürfnis zu haben, mich „Herr(chen) und Gebieter“ über so ein Tier zu fühlen, kann ich sagen, dass der Podenco meine große Liebe geworden ist.
Als ich Jahre später durchs Internet surfte, sah ich die abgemagerten Tanusu, Garaje, Flecha und noch viel mehr Podis und dachte nach 8 Jahren: ist es wirklich so schlimm um diese außerordentlich sensiblen Hunden gestellt? Weil meine Vellah (ehemals Bellabelle) mich schon mal vor einer Rauchvergiftung gerettet und mich auch vor anderen Katastrophen bewahrt hatte, fand ich, dass ich mich revanchieren sollte. So wurde ich bei Gran Canaria Hunde zur Pflegemama bombardiert und dachte mir, dann feiere ich meinen Geburtstag ausschließlich mit Podencos.

Wir Podibesitzer fühlen uns oft einsam zwischen den anderen Hundemenschen, weil wir die Podis zwar “haben”, sie aber keinesfalls besitzen.
Daher mein Aufruf zu einem freundschaftlichen Treffen in der Dunen, wobei Podencofreunde von allen Vereinen die gemeinsame Liebe für diese Rasse miteinander teilen und wir endlich frei über unsere Hunde reden können, ohne von anderen Hundemenschen schief angesehen zu werden. Für uns ist es normal, um ohne Hund spazieren zu gehen (oder zumindest ist der Hund nicht in Sichtweite). Für uns ist es nicht selbstverständlich, dass man, wenn man mit dem Hund spazieren geht, auch mit dem Hund wieder nach Hause kommt.

Wir können unsere Hunde mit keinem Gassiservice mitgeben, weil sie nicht unbedingt beim Rudel bleiben und die Leute vom Gassiservice nicht mit unseren Hunden umgehen können.
Unsere Wohnungen brauchen eine ganz besondere Einrichtung, die erfahrungsgemäß Podencoproof ist oder das schnell wird.
Unsere Gärten sind nie so ordentlich wie die der Nachbarn.
Unsere Terminplanung kann sich tagtäglich spontan ändern, weil der Hund ganz andere Pläne hat…
Unsere Hunde sind die sanftmütigsten und liebsten Hunde der Welt.
Unsere Hunde ergreifen Besitz von unserem Alltag, lassen uns ständig improvisieren, und das machen wir gern.
Unsere Podis fördern etwas in uns Menschen zu Tage, das man wahnsinnig lieben lernt oder was man absolut nicht ausstehen kann. Mit Podis gibt es keinen Mittelweg. Und nur Podencomenschen (so was wie die grünen Marsmännchen und –frauchen) kapieren das.

Am 28. Februar 2010 von 12 Uhr bis 15 Uhr schüttete es wie aus Eimern. Aber alle haben sich köstlich amüsiert beim Spaziergang! Alle Hunde hatten Freilauf, außer Sussy und Martina.
In Kürze, am Sonntag, dem 13. Juni, findet ein Podencotreffen in Amersfoort statt, das wieder von Judy Kleinbongardt organisiert wird. Sie war damals mein „Mental coach avant la lettre“, als sich herausstellte, das ich einen Podenco hatte…
Also: alle Podencomenschen, vereinigt euch und teilt eure enervierende Lebenserfahrung mit Leuten, die keinen langweiligen Tag mehr kennen, seitdem sie einen Podenco oder Podencomischling haben.

Meine Bellabelle hat inzwischen das Spürhundestudium aufgenommen, weil sie eine besondere Veranlagung hat. Sie ist keine Kreuzung mit einem Galgo, sondern mit einem Pointer. Vellah ist gegenwärtig mein Hundecoach für Hunde, die frisch aus der Perrera kommen. Ohne sie könnte ich keine Hunde von Gran Canaria auffangen. Sie beruhigt sie, zeigt ihnen, was bei den Spaziergängen so abgeht und strahlt Ruhe und Gelassenheit aus. Ich hoffe, dass meine Vellah 28 Jahre wird, denn ich wüsste nicht, was ich ohne sie anfangen sollte.
Auch trainiert sie mein Pferd, das ziemlich heißblütig ist, und ich als unerfahrene Reiterin schalte Vellah als Rudelführer ein. Sie kapiert das alles ohne Training, lotst uns sicher durch Wald und Verkehr, und all das mit einem Big Smile auf ihrem Gesicht. Niemand soll sagen, dass Podencos schwierige Hunde sind, unsere Gesellschaft ist schwierig, aber ich habe einen Superhund. Lang lebe der Podenco!

Übersetzung: Judy Kleinbongardt

vrijdag 18 maart 2011

Golliwogs Kerstwalk

Een opvanghond rond Kerst

  "Kun jij een pup opvangen?" vroeg men me. Ze had adoptiefouders maar die willen haar niet meer, zei iemand van de organisatie.   Zondag met vliegtuig gearriveerd in Nederland, donderdag weggebonjourd door haar adoptanten en bij mij gebracht. Met een flesje pijnstilling, ze heeft een gebrekje aan haar knie, zo is gebleken.
Slechts 40 cm en toch al teveel en niets waard waar ze vandaan komt, ongewenst in het land waar ze nu zit.  Normaliter vang ik geen puppen op, smelt niet voor de smoeltjes en het dons, maar ze is leuk. Angstig, onderdanig en oooooooooh zo voorzichtig.  Ze weet met haar zes maanden al dat de wereld niet op haar zit te wachten.
Vandaag een eerste zondagochtendwandeling in een witte wereld met dubbele lijn , halsband en tuigje, in het geval van ontsnappingscapriolen, ze heeft zo'n lenig slangenlijfje. Stress en paniek afgewisseld door korte belangstelling voor een nieuw geurenkabinet. Honden en mensenbenen als enig houvast.
Thuis voor haar een extra tussendoortje in haar veilige bench. En dan die diepe dromelarij.  's Avonds als de hersentjes het bosavontuur verwerkt hebben probeer  ik meer contact. De laatste stap licht onder dwang zet ik haar naast me op de bank met heerlijk eten. Met twijfel wint de honger het van de ingekapselde overlevingsmechanismen en ze blijft bij mij. Ook nu ze weer haar slaapje doet, ligt ze met hoofd naar mij toe, dicht bij mij. Het liedje Blijf bij mij klinkt zacht in mijn oren als ik naar haar kijk.
Er was geen plaats voor het beestje waar en wanneer had ik dat eerder gehoord? Geen plaats voor kleine Golliwog in een winter waar  'warmte en gezelligheid' bij de locale huishoudzaak moet worden aangeschaft.  Prettige Kerstdagen allemaal.